Όλα του σχολείου εύκολα

ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

Σε αυτό το μάθημα, σαν εισαγωγή τις αυτοεκτίμησης κι αυτοπεποίθησης, μιλήσαμε για την μοναδικότητα του καθένα.
Σκοπό είχε να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά πως το καθένα από αυτά είναι ξεχωριστά και μοναδικά, με ιδιαίτερες ικανότητες και δεξιότητες, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ξεχωριστά επιτεύγματα. Επίσης σκοπό είχε να καταλάβουν πώς αν και διαφορετικά το καθένα είναι όλα απαραίτητα και χρήσιμα στο σύνολο λόγω των ιδιαίτερων αυτών χαρακτηριστικών τους. 

Ξεκινώντας το μάθημα έδειξα στα παιδιά ένα κουτί λέγοντάς τους ότι μέσα σε αυτό έχω βάλει τη φωτογραφία ενός πολύ ξεχωριστού ανθρώπου. 

Το κάθε παιδί θα το έπαιρνε με τη σειρά, θα το άνοιγε και θα έβλεπε τον ξεχωριστό άνθρωπο και θα το έδινε στον διπλανό του χωρίς να μιλήσει και να πει ποιος ήταν αυτός. Αυτό που δεν γνώριζαν τα παιδιά ήταν ότι το κουτί είχε μέσα έναν καθρέπτη και ο ξεχωριστός άνθρωπος που θα έβλεπαν μόλις το άνοιγαν ήταν ο εαυτός τους.

Αφού είδαν όλα τα παιδιά το μαγικό κουτί τα ρώτησα ποιος ήταν τελικά αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος κι εκείνα φυσικά απάντησαν "Εγώ". 

Στη συνέχεια πήραμε το κουτί μας κι αφού καθίσαμε στον μαγικό μας κύκλο κάθε παιδί κοιτώντας τον εαυτό του στον καθρέπτη μας έλεγε για τα χαρακτηριστικά του, τα ταλέντα του, τα επιτεύγματά του αλλά κι αυτά που θα ήθελε να καταφέρει όταν μεγαλώσει λίγο. Διαβάσαμε και το παραμύθι της Τρέις Μορόνι από τις εκδόσεις Μεταίχμιο "Πόσο μ' αρέσει ο εαυτός μου"

κι έπειτα φτιάξαμε το πορτραίτο του εαυτού μας. Αφού φτιάξαμε τον εαυτό μας βάλαμε σε κυκλάκια τα αγαπημένα μας πράγματα, πρόσωπα κ.α.

Αφού λοιπόν βγάλαμε το συμπέρασμα ότι κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και μοναδικό και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος στον κόσμο σαν εμάς θέλαμε να ασχοληθούμε με τα πράγματα εκείνα που θέλουμε να καταφέρουμε αλλά τώρα δεν μπορούμε.

Σε αυτό μας βοήθησαν τα παιδιά του Στ1 που με τη συνεργασία της δασκάλας τους κ. Μαριλένα Παπαζαχαριάκη μας επισκέφτηκαν στην τάξη. Τα παιδιά είχαν από πριν ετοιμάσει ερωτήσεις που θα έκαναν στα μεγαλύτερα παιδιά όπως:

Πόσους φίλους είχατε όταν ήρθατε στην πρώτη;

Πώς κάνατε καινούριους φίλους;

Πώς κάνατε τις εργασίες σας;

Μέχρι πού ξέρατε να μετράτε;

Πώς λύνατε τις διαφορές σας;

Τα παιδιά της έκτης όχι μόνο απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις των μικρότερων αλλά μας έδωσαν και πολύ χρήσιμες συμβουλές για το πώς θα περνάμε καλά στο σχολείο και τι πρέπει να προσέχουμε, πώς να αντιδρούμε στις αδικίες και σε ποιου ανθρώπους πρέπει να απευθυνόμαστε όταν βλέπουμε κάτι κακό ή όταν κάποιος μας ενοχλεί με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι, τα μικρότερα παιδιά πήραν ενθάρρυνση και κατάλαβαν ότι μπορεί κάποια πράγματα τώρα να τους φαίνονται βουνό αλλά σύντομα θα μπορούν να καταφέρουν πολλά περισσότερα.

Για να τα ευχαριστήσουμε θέλαμε να τους κάνουμε ένα δώρο. Μικρά και μεγάλα παιδιά συνεργάστηκαν και χρησιμοποιώντας κάτι που ο κάθε άνθρωπος έχει μοναδικό, το αποτύπωμα της παλάμης του, έφτιαξαν ένα όμορφο λουλούδι. Στη βάση του βάλαμε τα ονόματά μας συμβολίζοντας έτσι ότι με τη συνεργασία μπορούν να μπουν γερά θεμέλια και σωστές βάσεις για τα πάντα.

Ευχαριστούμε πολύ τα παιδιά του Στ1 και την κυρία Μαριλένα για τη συνεργασία και τη στήριξη στα μικρά παιδιά.

πηγή δραστηριοτήτων: Δεξιότητες για παιδιά του δημοτικού, ΚΕΘΕΑ

Τελειώνοντας την ανάρτηση θα ήθελα να διαβάσετε το παρακάτω ποίημα για τη μοναδικότητα που είδα στη σελίδα Melerino και μου άρεσε πολύ.

Να ‘μαι λοιπόν μπροστά στον καθρέφτη

-ας φτιάξω λίγο κι αυτή τη φράντζα που πέφτει!-

οι μεγάλοι λένε πως είμαι μοναδικός,

αν κι εγώ δεν το πιστεύω …γενικώς.

———————————————————–

Χμ! Για να δούμε, έχω ένα κεφάλι καταρχήν,

τίποτα το ιδιαίτερο, όπως είπα και πριν,

με μάτια, μύτη, στόμα, αυτιά και μαλλιά,

…σιγά, αυτά τα θυμάμαι από παλιά!

———————————————————–

Πάμε τώρα και στο σώμα,

τίποτα το μοναδικό ακόμα…

χέρια, πόδια και… λίγη κοιλίτσα…

Για δες εκεί στο πλάι, έχω και μια ελίτσα!

————————————————————

Και λίγο πιο πάνω ένα μικρό σημαδάκι,

το έχω, λέει η μαμά, από μωράκι!

Αυτό, και μια ξανθιά τουφίτσα στα μαλλιά μου,

η γιαγιά τα ονομάζει «τυχερά «μου!

———————————————————–

Βέβαια τώρα που είπα για μαλλιά,

κάτι με βασανίζει από παλιά.

Αυτή η φράντζα, που ποτέ δεν στρώνει,

σαν ένα χέρι μαγικό, διαρκώς να τη σηκώνει!

————————————————————–

Έι! Για στάσου! Για να πλησιάσω λίγο πιο κοντά!

Τα δικά μου μάτια είναι αυτά;

Δεν έχουν μόνο καφέ χρώμα,

έχουν πράσινο ανοιχτό και λίγο γκρι ακόμα!

————————————————————-

Ωραία μάτια, θα ‘λεγε κανείς!

Τη μύτη όμως πιο κάτω, μην τη δεις!

Όταν η αλλεργία μου, την κοκκινίζει,

μύτη κλοόυν σας λέω θυμίζει!

————————————————————

Τώρα που είπα κλόουν, ξέρετε κάτι;

Μ’αυτή τη σκέψη, πέφτω το βράδυ στο κρεβάτι.

Ένας κλόουν θα ήθελα κάποτε να γίνω,

γέλιο, κέφι και χαρά σε όλους σας να δίνω!

————————————————————–

Γι’ αυτό και κάνω γκριμάτσες στην παρέα,

μου αρέσει όλοι να περνάμε ωραία!

Όταν μάλιστα αρχίζω τα αστεία,

τα γέλια μας ακούγονται ως την πλατεία!

——————————————————————

Όμως για στάσου… μήπως αυτό εννοούσε η μαμά μου;

Μήπως μόλις πήρα το μάθημά μου;

Μοιάζω βέβαια πολύ με τους άλλους, δε λέω!

Αλλά ίδιος τελείως, δεν είμαι, στο λέω!

—————————————————————-

Πολλά απ’ όσα περιέγραψα πριν

τα έχω μόνο εγώ, κι αυτό είναι συν!

Αυτά με κάνουν έναν και μοναδικό!!

Έχει δίκιο η μαμά μου, ας μην την αδικώ!

————————————————————–

Πιστέψτε το παιδιά, ο καθένας ξεχωρίζει,

τη δική του πινελιά στον κόσμο χαρίζει.

Κι έτσι ο κόσμος πολύχρωμος μοιάζει,

γι’αυτό και κανένας μας δεν τον αλλάζει!

——————————————————-

(…απλά κοιτάζοντας στον καθρέφτη, λίγο πιο προσεκτικά…)